Ik was laatst in Lissabon op bezoek bij mijn dochter en daar
liep ik op een markt langs een kraam met schattige piepkleine Indiase
babykleertjes. Ik bleef staan vol ontroering omdat het zo schattig was en
meteen voelde ik diep verdriet. Ik was terug in 1978. 

Ik was 13 jaar en liep met mijn moeder in de Bijenkorf in
Rotterdam. We liepen langs babykleertjes. We zagen piepkleine India bloesjes
met van die kraaltjes en spiegeltjes erop geborduurd. In vervoering bleven we
staan. Mijn moeder zei: als jij ooit een kindje krijgt ga ik dit voor jou
kopen. Blij liepen we arm in arm verder.

Terwijl ik daar stond voor die kraam in Lissabon met die
schattige babykleertjes liepen de tranen over mijn wangen. Ik voelde verdriet
over het niet nakomen van de belofte van mijn moeder. En ik voelde een diepe
vreugde. Vreugde omdat ik dit verdriet eindelijk kon voelen, een verdriet wat
ik ooit zorgvuldig heb weggestopt. Beide emoties stroomde door mijn lijf,
eindelijk voelde ik me een volledig mens die alle pijn kan voelen in plaats van
het wandelend hoofd, gedissocieerd van mijn lijf, dat ik mijn leven lang ben
geweest. 

In het jaar na deze gebeurtenis in de Bijenkorf raakte mijn
moeder psychotisch en dat is ze de rest van haar leven gebleven. Deze psychoses
maakte dat ik mijn moeder kwijt was. Ze veranderde van het een op het andere
moment in een agressieve, schreeuwende vrouw die mij en iedereen uitschold en
in het gezicht spuugde. Het werd een drama: inrichting in en inrichting uit.
Zonder ziekte inzicht was er niets anders mogelijk dan op een geheim adres te
gaan wonen en te hopen dat ik mijn moeder niet meer tegen zou komen. Ditzelfde
lot gold ook voor mijn broer en zus. Vanaf dat moment waren we altijd alert en
gespannen, uit angst voor haar. Terwijl mijn moeder psychotisch rondliep
ontspoorde ik zelf volledig. Op mijn 15e stopte ik met school en
ging in een kraakpand wonen met een heroïne verslaafde jongen die op zijn
zachts gezegd niet liefdevol was. Drugsgebruik en zelfdestructiviteit zijn de
woorden die passen bij hoe mijn leven er toen uitzag.

Gelukkig lukte het mij om aan dit leven te ontsnappen en na
een periode in een afkickcentrum te hebben doorgebracht ontmoette ik mijn
huidige levenspartner en soul mate Paul. Inmiddels was ik 23 jaar en ben gaan
knokken om mijn leven op de rit te krijgen. HBO opleiding, baan als HR adviseur
bij de gemeente Rotterdam. Ons leven werd verrijkt met de geboorte van Anna
Nora en Olivier.

Tegelijkertijd voelde ik altijd een innerlijke onrust en
spanning in mijn lijf. Ik moest de controle houden want niemand mocht weten wie
ik in werkelijkheid was. Ik werkte hard om waardering te krijgen en moest (van
mezelf) alsmaar harder werken om de waardering te behouden. Ik hield dit vol
tot mijn 38ste en toen kon ik de burn-out niet langer vermijden.
Vanaf dat moment ben ik mezelf onder de loep gaan nemen. Vele spirituele
coaches en trainingen gericht op persoonlijke groei volgde. Mijn grootste
verlangen was vrijheid. Ik was inmiddels behoorlijk ver gekomen met daarbij inmiddels een
bloeiende coachpraktijk waarbij mensen op mijn pad komen die zich willen
bevrijden van verstikkende en knellende patronen. En toch viel ik steeds terug
in zelfondermijnend gedrag met stress en spanning tot gevolg.

Paul en ik spraken weleens over ayahuaska of psilocybine
maar we vonden dit toch niets voor ons. Tot Paul met mijn neef Martijn sprak op
de crematie van mijn vader. Op de terugweg vertelde Paul dat Martijn
enthousiast was over ayahuaska. Vervolgens lieten we het los. In oktober zagen
we de documentaire Fantastic Fungi op Netflix. We keken elkaar aan en zeiden
tegen elkaar ‘zullen we?’. Als antwoord gaven we elkaar een  high five. Ik belde mijn neef en in dat
gesprek sprong mijn hart open en voelde ik een innerlijk JA toen hij voorstelde
om een weekend langs te komen en ons hierin te begeleiden. Na dit eerste
weekend voelde ik dat ik door moest gaan. Er was een innerlijk drive om steeds
een nieuw ayahuaska weekend te plannen, liefdevol begeleid door mijn dierbare
neef. Het werden familieweekenden want ook 2 nichten gingen meedoen. Tussen de
ayahuaka weekenden door voelde ik een groot niet-weten. Ik wist niet hoe ik
verder moest met mijn coachpraktijk en zette de groepsbijeenkomsten
familieopstellingen stil. Het enige wat ik wist was dat ik uitkeek naar het
volgende ayahuaska weekend. Mijn zoon werd ongerust en kwam zijn bezorgdheid
uiten ‘ga je nu elke maand ayahuaska doen?’.

Het waren diepe processen die ik doormaakte en waarbij ik
alle aspecten in dit leven die ik eerder niet kon voelen moest doorleven en
doorvoelen. Niet alleen dit leven maar ook vorige levens. Waarbij ik mijn eigen
slachtofferschap en daderschap volledig moest doorvoelen en onder ogen zien.
Het laatste weekend was begin april. Aan het eind van dit weekend voelde ik: nu
is het volbracht. Ik was opnieuw geboren en geheeld.

Toen ik daar stond voor die kraam in Lissabon met
babykeertjes voelde ik mijn moeder achter me. Ik zei, terwijl de tranen over
mijn wangen stroomde, “ik wel mama, ik wel.” Ik ga de belofte waarmaken.