Soms komt er een moment in je leven waarop het besef inslaat als een golf: “Ik was er niet op de momenten dat het echt nodig was.”
Je dacht dat je het goed deed – met liefde, overgave, zachtheid – en toch zijn er die herinneringen die als een scherpe rand blijven schuren. Je dochter die haar vinger tussen de deur kreeg. Je zoon die lag te ijlen in een berghut,angstig en hulpeloos. En jij… verlamd, overmand, niet in staat om de bedding te zijn die ze toen nodig hadden.

Ik ken deze pijn van binnenuit.

En ik ontmoet in mijn praktijk zoveel vrouwen die dit herkennen. Vrouwen die – vaak voor het eerst – helder krijgen waar hun eigen patronen vandaan komen.  En die dan met diepe bezorgheidheid kijken naar hun kinderen: “Wat heb ik hen onbewust meegegeven?”

En het is een pijn die niet altijd zichtbaar is. Want er was liefde, zoveel liefde. Er was toewijding, ik deed wat ik kon. Maar de momenten waarop ik nodig was in stevigheid, in geruststelling, in aanwezigheid… juist die momenten konden mij overrompelen. Omdat ikzelf ooit ook alleen stond. Omdat er niemand was om mij toen te dragen, als klein meisje.Deze pijn is rauw. Het voelt als falen in het hart van mijn moederschap.
En met dat besef komt een schuldgevoel dat diep snijdt:

“Heb ik mijn kinderen beschadigd?”
“Ik heb het niet goed gedaan!”
“Kan ik dit ooit goedmaken?”

Wat ik heb geleerd – door te voelen, te rouwen, te ademen, te vragen, te buigen – is dit:               Deze pijn wil niet dat je jezelf veroordeelt, maar dat je jezelf eert. Niet omdat je perfect was, maar omdat je werkelijk hebt liefgehad.

Vanuit het systemisch werk erkennen we dat we slechts kunnen geven wat we zelf ontvangen hebben. Als jij geen basisveiligheid hebt gekend als kind, kun je die moeilijk doorgeven aan je kinderen, hoe graag je ook wilt.

En toch heb je gegeven – met alles wat je wél had.

Je hoeft het verleden niet te herstellen of te compenseren. Je mag buigen voor wat er was, en erkennen wat er ontbrak. Niet om jezelf af te wijzen, maar om jezelf in je hele waarheid te omarmen.

“Lieve kinderen, ik was niet altijd de moeder die jullie nodig hadden. Ik zie dat. En ik buig voor jullie kracht. Wat ik jullie niet kon geven, hoeven jullie niet verder te dragen.”

Vanuit het soefisme en andere mystieke tradities wordt gezegd dat elke ziel haar ouders kiest – niet ondanks hun gebreken, maar juist vanwege de lessen die daaruit voortkomen. Wat als jouw kinderen jou kozen, precies zoals je was? Wat als jouw onvolkomen aanwezigheid hen uitdaagt tot het ontwikkelen van eigen kracht, eigen bedding, eigen bewustzijn? Dat ontslaat je niet van verantwoordelijkheid. Maar het maakt je ook niet schuldig. Je bent deel van een groter geheel, waarin ieder zijn plek heeft. 

“In de ogen van de ziel is niets fout gegaan.”

Soms voel ik het gewicht van generaties. Niet als loden jas, maar als een fluistering in mijn hart. Mijn moeder. Haar moeder. En daarachter weer vrouwen die allemaal hebben geprobeerd te geven wat ze konden, met de kracht en de draagkracht die zij hadden – vaak zelf gewond, ongedragen, onveilig. Wat zij niet konden dragen, werd onbedoeld doorgegeven. Niet uit onwil, maar uit onvermogen. En ik… ik zie het nu. Ik voel het. En met die helderheid komt ook een keuze:

“Ik eer jullie. Ik zie jullie lot. En ik kies ervoor om datgene wat niet langer dient, hier te laten eindigen.”

Wat zij niet konden geven, hoef ik niet langer te dragen. Ik mag het zien, erom rouwen, het erkennen – en dan het leven verder dragen, lichter, bewuster, vrijer.

Zelfvergeving gaat niet over goedpraten. Het gaat over toelaten. Zien wie je was, als jonge moeder met alles erop en eraan. Zonder oordeel. Zonder poging om het alsnog “goed” te doen.Het is de zachtheid vinden om tegen jezelf te zeggen:

“Je deed wat je kon. Je was mens. Je deed het met alle liefde die je in je had.”

Van daaruit ontstaat ruimte. Vrede. Een bedding in jezelf die je alsnog aan jezelf en de wereld kunt geven.

Als je dit leest en herkent, weet dan: jouw pijn is niet voor niets.
Bij jou wordt het patroon zichtbaar, en bij jou kan het stoppen. Niet door perfectie, maar door   eerlijkheid, zachtheid, verantwoordelijkheid. Wat jij nu doet, zal echoën in je kinderen. En in
hun kinderen.

“Ik ben niet de oorzaak van hun pijn. Ik ben de bedding waarin iets nieuws kan ontstaan.”

Misschien helpt het je om een ritueel te doen.
Een brief te schrijven aan jezelf. Of een opstelling te laten begeleiden waarin
je je plek weer inneemt, vrijer dan ooit.

Je bent welkom.
💛